Temat śmierci jest trudny, jeśli nie najtrudniejszy. 

Wiele spraw ciężko jest wytłumaczyć małemu człowiekowi, tak, żeby zrozumiał i jednocześnie nie było mu przykro.

Jak się dzielić zabawkami, dlaczego nie wolno popychać, nawet jeśli zostało się popchniętym i inne.

Sami wiecie, bo ciągle coś przecież tłumaczycie.

–

Temat śmierci nie jest w naszym domu tematem tabu.

Nie mówimy, że kotek zasnął na poboczu, bo Bóg jeden wie, co dziecku kiedyś wpadnie do głowy. 

Maluchowi nie tłumaczyłam, bo nie pytała, a teraz pyta, więc odpowiadam. 

Niech wie, że wybieganie na ulicę może skończyć się źle.

Musi wiedzieć, że nie tylko ona może popełnić błąd, więc i na jednokierunkowej

rozglądamy się w dwie strony. 

Ileż to razy skasowałby nas ktoś jadący na wstecznym!

Trzeba być czujnym.

Na wąskich chodniku można potknąć się na biegówce i wpaść pod rozpędzony samochód…

Ja wiem, wiem. Jestem może przewrażliwiona i moje Centrum Sytuacji Kryzysowych pracuje pełną parą,

ale nie chcemy wypadków.

Wypadki jednak chodzą po ludziach. Można się dowiedzieć w kwiecie wieku o nieuleczalnej chorobie.

O raku drążącym ciało z prędkością światła.

Zbyt późno na pomoc.

Zbyt wcześnie na śmierć.

–

Co powiedzieć zapłakanym oczkom kiedy tęsknią, kiedy małe serduszko z całych sił woła o kolejny mocny przytulas z Babcią.

Kiedy własne myśli grzęzną niedokończone, urwane rozpaczliwym szlochaniem serca.

Słowa nie dają się wypowiedzieć, a przecież nie da się tłumaczyć na spokojnie samemu łkając w rozpaczy.

Nie wiem jak wytłumaczyć coś, czego sama pojąć nie mogę. Dlaczego teraz, dlaczego tak…

–

To było 13 września. Staliśmy zamroczeni w kaplicy przy cmentarzu.

Próbowałam przełykać łzy, nie chcąc pokazać córce własnego cierpienia.

Każda kropla potęgowała jej rozpacz, nie mogła znieść atmosfery i wybiegła na dwór.

Tam zobaczyłam jak przez mgłę prawdziwy ogrom ludzi.

Większości nie znałam, a przecież przyszli.

Byli tam, bo to była wyjątkowa kobieta, z niesamowitą charyzmą, której nikt nie śmiałby się przeciwstawić.

Z mądrością Salomona godziła to, co zdawało się zbyć skazane na porażkę.

Nie faworyzowała, nie oceniała pochopnie…

–

Dlaczego Babcia śpi? Dlaczego się ze mną nie przywitała? Czy Babcia mnie nie kocha?

Ogromny ból, zbity w twardą gulę grzęźnie mi w przełyku.

Zapewnienie o wielkiej miłości i wszelkie tłumaczenia uderzają mi falą gorąca w głowę i nie mogą wydostać się na zewnątrz.

Nie umiem wydusić ani słowa.

Nie wiem nawet co powiedzieć.

Bo przecież ja nie wiem dlaczego Babcia tu teraz śpi.

No dlaczego do cholery!!

–

Czuję, że jak wrócimy do domu, to ona przywita nas w drzwiach i powie, że ziemniaki to teraz musimy sobie odgrzać,

skoro nam się nie spieszyło na obiad.

A jak już będziemy jeść z apetytem, to opowie nam, że była tu taka jedna i gadała takie tam “chujki kogutki”

o tym i owym, jak nas nie było.

Mija sekunda, może nawet nie, kiedy to wszystko myślę. 

Omiatam mętnym wzrokiem jeszcze raz wszystkich stojących przed kaplicą, bo nie zmieścili się już w środku.

Mój wzrok kieruje się ku wejściu, a moje myśli głośno krzyczą to czego usta nie mogą.

Mamo! Mamo, daj nam jakiś znak. Powiedz co robić!

Moje oczy zatrzymują się na ogromnych drzwiach wejściowych, a w głośnikach słyszę ostatnie słowa księdza przed wyniesieniem trumny.

Ściskam rękę Michaliny, żeby w całym amoku nie zgubić jej w tłumie i nagle widzę jak znad trumny unosi się i frywolnie,

jakby w podskokach wylatuje z kaplicy Paź królowej.

Zatacza koło nad naszymi głowami i radośnie, jakby skakał w klasy, odlatuje w kierunku parkingu.

-Kucam przy Miśce i szepczę jej do ucha:

Babcia jest teraz motylkiem. Szanuj je, a ona zawsze będzie w swoim ogrodzie.

–

W domu Babci Teresy, spędziliśmy jeszcze razem tydzień. Doceniłam wówczas jeszcze bardziej siłę miłości rodzeństwa. 

Motyl pilnował nas do zachodów słońca i do tej pory wciąż przylatuje do swojego ogrodu.

–

Ze świadomością, że Babcia jest teraz motylem jest nam wszystkim dużo łatwiej.

Żeby wytłumaczyć dziecku śmierć musieliśmy sami ją pojąć. 

Na szczęście nie musieliśmy radzić sobie sami, bo jak zwykle pomogła nam Mama.