KOCHAM! i wygrać je chcę <3 dlatego komentarzem chętnie podzielę się:))

Kocham za prostotę kształtów i radość, którą mi dały oraz możliwość stworzenia magicznej chwili podczas zabawy w której tworzyłam: wieże wysokie do nieba, miasta w których tęrtniło życie małych ludzików, labirynty dla brata ( zazwyczaj bez możliwości wyjścia) oraz skocznie dla autek.
Kocham nawet za poznanie smaku bólu nadepnięcia klocka stopą… Już rozumię doskonale słowa mamy gdy w bólu przez zaciśnięte zęby prosiła o posprzątanie porozrzucanych klocków.

Dziękujemy ogromnie za tak fantastyczne słowa i cieszymy się bardzo z każdego przyjętego zaproszenia do naszej magicznej krainy:) Pozdrawiamy serdecznie!

Malutka dziewczynka wyszła ze swojej jaskini, podwinęła poły otulającej ją skóry mamuta i przykucnęła przy czymś, co jej tata porzucił, rąbiąc drewno na opał – drobne ścinki drzewa. Zaczęła je dopasowywać do siebie, tworzyć z nich wioskę i zagrodę dla jaków. Zabawa ją tak pochłonęła, że nawet nie zauważyła kiedy słońce zaszło za horyzont i zapadła noc… Po omacku wróciła do jaskini, ściskając w rączkach największy skarb – nową fascynującą zabawkę.

Minęły stulecia – i nic się nie zmieniło. Mała rączka wciąż kurczowo ściska prosty drewniany klocek, umieszczając w nim niezwykłą moc i magię możliwości dziecięcej wyobraźni połączonej z siłą natury. Kształci wyobraźnię i rozwija inteligencję. I za to kocham drewniane klocki – że kryją w sobie wszystko, cały wszechświat dzieciństwa.

Zabawa drewnianymi klockami to jak wycieczka do lasu bez wychodzenia z domu… Biorę do ręki klocek, zamykam oczy, wącham… i jestem na łonie natury, tym samym od wieków. Czuję siłę przyrody i uniwersalny czar dzieciństwa i bezpieczeństwa. Biorę do ręki drugi – łączę je, tworzę, jestem stwórcą niesłychanych fascynujących światów… Nikt mi nie podsuwa gotowych rozwiązań, nie ogranicza schematami. Mogę wszystko…

Drewaniane zabawki uwielbiam i od maleńkości wręczam synowi, bo przypominają mi… drzewa. A drzewa kocham od zawsze, już kiedy byłam w wieku syna (7 lat) i nawet młodsza, ciągle na nie właziłam, przez co w zerówce nazywano mnie małpką. I nie przeszło mi, mam masę zdjęć jako nastolatka i już dorosła – jak głaszczę, przytulam drzewa, patrzę na nie z miłością… Największe “drzewiaste” przygody przeżywałam pod wpływem lektury “Ronji” Astrid Lindgren. Podczas wakacji, w nadmorskim lesie, robiłam sobie szalone, radosne joggingi między drzewami. Zawsze będę sobie wyobrażać, że moje serce (jak “serce” klocków Wooden Story) pochodzi z lasu i zupełnie, jak w tych zabawkach – jest w nim miłość, wolność, pokój i szczęście. Kiedy mój syn bawi się zabawkami drewnianymi – czy to klockami, kolejką i grami logicznymi, czy zwykłymi patykami lub drewienkami o niezwykłych kształtach, znalizionymi na plaży, albo kiedy patrzy w górę, stojąc pod wielkim, rozłożystm dębem, widzę w jego oczach tę samą miłość. Drewniane zabawki to dla mnie też takie mrugnięcie okiem od dawnych przygód, kiedy to czasem sypiało się w lesie, a po przebudzeniu pierwszym wrażeniem był zapach drzew… Idę po choinkę, miłego dnia :)

Zabawki z drewna,
jak pewnie wiecie,
kochają dzieci
na całym świecie!
I to nie faux pas,
że kocham je i ja!

Bo są:
healthy, gesund, sain, sana, געזונט, zdrowe, zdravý, gesonde, egészséges, gezond

a także:
natural, natürlich, naturel, Natural, נאַטירלעך, naturalne, přírodní, natuurlike, természetes, natuurlijk

&:
eco, eco, éco, Quisque, עקאָ, eko, eco, eko, eco, eco

i też:
permanent, permanent, permanent, permanent, שטענדיק, trwałe, trvalý, permanente, állando, blijvend

jak również:
secure, sichern, assurer, Arripe, זיכער, bezpieczne, zajistit, beveilig, biztos, veilig

a nawet:
educational, pädagogisch, pédagogique, educational, בילדונגקרייז, edukacyjne, vzdělávací, opvoedkundige, nevelési, onderwijs

oraz:
timeless, zeitlos, intemporel, disputationi, ייביק, ponadczasowe, nadčasový, tydlose, időtlen, tijdloos

i niewątpliwie:
beautiful, schön, beau, pulchra, שיין, piękne, krásný, pragtige, szép, mooi

i mają też:
soul, Seele, âme, anima, נעשאָמע, duszę, duše, siel, lélek, ziel

ale przede wszystkim dlatego, że:
moja Amelia też je uwielbia!

Chociaż już od ponad dwóch lat jestem mamą, pokochałam drewniane zabawki dopiero niedawno. Na samym początku mojej macierzyńskiej przygody z zabawkami dałam się omamić wielu grającym migoczącym plastikowym sprzętom, które niosły obietnicę edukowania moich dzieci. A w praktyce okazywało się, że po kilku dniach głowa pękała wszystkim od monotonnych, drażniących najgłębsze warstwy zwojów mózgowych melodyjek, światełka zaczynały żyć, to znaczy migać własnym życiem a stale uzupełniane zapasy baterii systematycznie drenowały nasze portfele. Nie mówiąc już o tym, że przypadkowe nadepnięcie na plastikową zabawkę często, choć nie zawsze, oznaczało początek jej końca – kto się chce jeszcze bawić pękniętym gratem?

Od jakiegoś czasu w wolnych chwilach (Nie, żebym przy dwóch córkach miała nadmiar wolnego czasu, co to to nie. Po prostu nauczyłam się karmić piersią młodszą córkę siedząc przy komputerze i raz na jakiś czas z tego korzystam; mam przy tym wolną prawą rękę i jestem w stanie poruszać myszką, jupi!) przeglądam blogi poświęcone urządzaniu wnętrz dla dzieci i zakochałam się w stylu skandynawskim. Pewnie jest tu mnóstwo miłośniczek stonowanej kolorystyki w pokojach dziecięcych oraz RĘCZNIE ROBIONYCH, DREWNIANYCH zabawek. Pięknie wyglądają w pokoju dziecka, są bezpieczne, tworzone z miłością i z miłości do środowiska.

Od kiedy uświadomiłam sobie, że mogę kształtować gust moich córeczek, postanowiłam otaczać je pięknymi przedmiotami, które będą cieszyły ich oczy dłużej niż szybkopsujące się plastiki a dodatkowo rozwiną ich wyobraźnię. W naszym domu pojawiły się proste drewniane klocki, z których starsza córka buduje w zależności od nastroju domy albo zagrody dla zwierząt. Czasami układa z nich drogi a innym razem ustawia z nich wysokie wieże. Prawie każdego dnia znajduje dla nich nowe zastosowanie. Uwielbiam w nich to, że nie narzucają jednego jedynego możliwego schematu zabawy, ale wyzwalają pokłady kreatywności nawet w malutkich dzieciach!

Wspólnie z mężem zrobiliśmy też córeczkom drewniany domek dla zwierzątek i innych drobnych zabawek. Widzę jak ich pokoik pięknieje wraz z pojawieniem się kolejnych drewnianych elementów. Na Święta córki dostaną, a jakże!, kolejne drewniane klocki, tym razem z literkami. Do klocków jest dołączona książeczka opisująca metodę ich produkcji oraz historię firmy, jest w niej także miejsce na dedykację: kto, komu i z jakiej okazji podarował klocki. Drewniane klocki są tak trwałe, że śmiało będą mogły z nich korzystać kolejne pokolenia, więc tych wpisów będzie więcej. Mam nadzieję, że jedna z moich córek przekaże je kiedyś swoim dzieciom a jedno z jej dzieci swojemu potomkowi… Na samą myśl o tym, robi mi się ciepło na sercu. To jest magia drewna! Drewniane zabawki tworzą historię. Mam nadzieję, że w Nowym Roku dopiszemy kolejne rozdziały tej historii.

Kocham zabawki drewniane, za ich pozorną prostotę, ponadczasowość, ich ciepło w dotyku, za to, że łączą pokolenia, za ich niezniszczalność ( część naszych klocków, którymi się bawimy, ma już grubo ponad 35 lat i nadal jest cudowna!), za to, że się nie nudzą i zawsze są modne, za to, że niosą z sobą wartości, historie i wspomnienia, za to, że są naturalne. Magia drewna zaklęte jest w prostocie i za to całą rodziną kochamy drewniane zabawki!