Moje piękne wspomnienie warte wydruku? To pierwsze za graniczne wakacje a i zarazem podróż poślubna zaległa o półtora roku. BYłam wtedy w 5 miesiacu ciąży i zaczynało być widać zarys brzuszka. Z dumą ustawiałam się do zdjęć tak by było go widać. Wtedy też poznałam część przepięknej Chorwacji w której się zakochałam…i właśnie tam pewnego dnia leżąc na plaży w cieniu drzew poczułam pierwsze ruchy Kasieńki, cudowne uczucie i na zawsze właśnie te wakacje pozostaną w mojej pamięci.

Boże Narodzenie. Spędzone u moich rodziców, których rzadko widuję z racji dzielącej nas odległości. Z radiowej trójki płynie jakaś melodia, której nie zapamiętałam, bo zapamiętać chciałam widok mojej mamy trzymającej na swoich rękach moją niespełna roczną córkę, tańczącą z nią i śmiejącą się. Mama była wtedy przed operacją, chemią i radioterapią. Pamiętam, że się wtedy poryczałam. Jezu jak ja się o nią bałam…Teraz też ryczę choć mama już po operacji, chemii i radioterapii. Czuje się dobrze i uważa za zdrową. Choć wie, że rak wraca. To był ten moment, który chciałabym mieć na zdjęciu, ale był tak piękny i wymowny, że nie byłam w stanie i nie chciałam przerywać go cykaniem zdjęć. Po prostu patrzyłam a łzy płynęły mi po policzkach…Tej chwili nie chce nigdy zapomnieć…

Marzą mi się, marzą takie okulary co to detektywi mają, które robić zdjęcia potrafią. Bond pewnie i takie miał w swoim szpiegowskim wyposażeniu. I ja bym chciała jak ten detektyw móc w każdej chwili zdjęcie zrobić, najdrobniejszą minkę moich gwiazdek uwiecznić, bo nie ma takiego jednego wspomnienia, które by najulubieńsze z najulubieńszych było. Takie, które w sercu głęboko schowane to te słodkie oczęta 10 cm od mojej twarzy, które maślane się robią i zamykają się powoli gdy dziecię w sen zapada. No ale zdjęcia wtedy nie zrobisz bo nic nie wyjdzie, szumu, hałasu, błysku narobisz a dziecko obudzisz. Tymi okularami bym zrobiła zdjęcie niezauważalnie i mogłabym się w nie wpatrywać godzinami, bo to mamie spokój przynosi, ten widok jej dzieci spokojnie zasypiających i czasami nawet ze słodkim uśmieszkiem przez sen się pojawiającym.

Wspomnienie… jedno… takie co na zawsze w sercu pozostanie… być może banalne, bo każda mama takowe ma, ale dla mnie szalenie wyjątkowe. Moment porodu… oj tak zdecydowanie.
Cała ciąża była cudna, wprost wspaniała… gdyby nie rosnący brzuszek, wyczuwalne ruchy, niemożność swobodnego przewrócenia się z boku na bok w nocy to… to pewnie nie wiedziałabym, że w ciąży jestem. Żadnych nie miłych doznań.
Jadąc na porodówkę nie bałam się, mimo że to mój pierwszy poród. Wiedziałam, że będzie boleć, boleć musi, ale miało być naturalnie, to był mój wybór.
Cała ciąża to też czas tajemnicy. Zachowanie jej nie było proste, Pan Tata nie chciał znać płci dziecka. Byłam dzielna do samego końca wytrwałam, pary z ust nie puszczając. Nie było proste szczególnie po komentarzach Pana Taty typu “Byle zdrowe, ale chłopak”. A ja wiedziałam, że… że to będzie Aurelia.
Ostatnia faza porodu… Pan Tata dzielnie mnie dopingował, za rekę trzymał. Kiedy już było prawie po… stwierdził, że musi usiąść, bo mu słabo. Ok tyle wytrzymałam, to końcówka, to już pikuś. I wtedy pojawiła się ona… nie taka różowiutka jak na filmach, ale najpiękniesza na świecie.
Moje pierwsze słowa gdy ją zaobaczyłam “Jaka ona piękna. Ma Twoje oczka i nosek – tutaj zwróciłam się do męża”. Jeszcze chwilę leżała na mojej piersi. Łzy same ze szczęścia mi do oczu napływały. Pielęgniarka wzięła ją na sekundę, żeby sprawdzić czy wszystko w porządku, po czym w swe obięcia dostał ją Pan Tata.
Bardzo na ten moment czekałam, obawiałam się jego reakcji… ciągle brzmiały mi w głowie słowa niemal całą ciążę powtarzane “Byle zdrowe, ale chłopak”. Ale gdy zobaczyłam jego wzrok w nią utkwiony… wiedziałam… wiedziałam, że przepadł w ukochaniu tej małej istotki. Nic do niego z zewnątrz nie docierało. Po chwili uniósł nieco głowę i spojrzał prosto w moje oczy. W tym zaszklonym spojrzeniu było uwielbienie i ogromna czułość.
Gdybym miała wybrać jeden moment, jedno wspomnienie, które chciałabym uwiecznić, to byłby to moment gdy mąż wpatruje się z uwielbieniem w Naszą córkę… Naszą Aurelkę, wtedy w szpitalu, zaraz po porodzie.

Pozdrawiam
Agnieszka Wąsik

uczmy sie kochac ludzi tak szybko odchodzą.
jedynie zdjęcia naszą pamięć o nich nagrodzą.
bo zabawka czy rzecz kiedyś w końcu wydaje ostatnie tchnienie
Zdjęcie natomiast zanim wyblaknie potwierdza jakieś istoty zaistnienie.

Gdziekolwiek nie idę, nie ruszam się bez aparatu. Nawet na zakupach można zrobić fajne zdjęcie. Dzięki temu uwieczniam na zdjęciach wszystkie ważne i ciekawe momenty życia mojej rodziny. Czasem tylko ubolewam nad tym, że mało mnie na tych zdjęciach. Nie lubię zdjęć pozowanych, wolę mieć odciętą rękę, ale żeby zdjęcie było naturalnie piękne i pokazywało prawdziwość zdarzenia.
Moment, którego brak na zdjęciach w moich grubych albumach, a który bardzo bym chciała, żeby tam był jest dość nietypowy i trudny do sfotografowania w taki sposób, by był naturalny. Mianowicie, jest to chwila, w której na teście ciążowym zobaczyłam dwie kreski. Chciałabym właśnie ten moment z trzech powodów. Po pierwsze, żadne inne zdarzenie nie odmieniło tak pozytywnie diametralnie mojego życia. Po drugie, jestem ciekawa swojej miny! Na mojej twarzy wtedy mieszały się zapewne strach i ogromne szczęście, a to jest mieszanka wybuchowa. Chciałabym to zobaczyć i mieć uwiecznione na zdjęciu:) I po trzecie, chciałabym właśnie to wspomnienie mieć w albumie, ponieważ wszystkie inne chwile, te planowane i mniej planowane, które są dla mnie znaczące na zdjęciach mam, bo tak jak wspomniałam z aparatem się nie rozstaję. “Tylko tego jednego mi brak…”
Zdaję sobie sprawę, że posiadanie takiego zdjęcia w albumowych zasobach graniczy z cudem, bo komu przyszłoby do głowy robić wtedy zdjęcie, a ja mając świadomość, że ktoś mi je robi już bym pewnie nie była do końca naturalna. Cóż, momenty i rzeczy, których nie możemy zobaczyć należy sobie wyobrażać.